Gorzej jeśli w tym wku*zeniu, bierzemy złość na siebie i chowamy się do środka, bo przecież nie możemy powiedzieć głośno co myślimy, czego chcemy, na co się nie zgadzamy. Wtedy po czasie zbyt długiego tłumienia zaczyna boleć ciało, tracimy głos, chorujemy na tarczycę, tracimy wiarę w siebie.
Kobieto, proszę Cię weź Krzycz. Mów, reaguj, NIE IGNORUJ SIEBIE, tylko zauważ. Potraktuj siebie poważnie. Być może nigdy nikt za Tobą nie stanął, gdy byłaś mała i tego potrzebowałaś. Dzisiaj jesteś duża, dorosła, możesz stanąć za swoją małą, przestraszoną dziewczynką, wziąć ją w ramiona i powiedzieć DOŚĆ. Biorę to czego chcę, mówię NIE temu, czego mam dość, robię to, na co od dawna miałam ochotę, ale bałam się przyznać. TAK! Na początku to będzie brzmieć nienaturalnie, możesz wydawać się agresywna. MOCY nie da się opanować, okiełznać, dopóki jej nie poczujemy. Gdy masz z nią kontakt, wiesz jak wielka i krucha jesteś zarazem, to świadomie zaczynasz tym kierować. Odnajdywać w tym siebie. Już bajki, choćby moja ulubiona w dzieciństwie „Czarodziejka Księżyca”, pokazują, że każda MOC ma swoje jasne i ciemne strony. Trzeba wziąć za nią odpowiedzialność, to dar.
Zadaj sobie pytanie, co jest ważniejsze: wizerunek czy autentyczność. Życie czy pozorowanie życia. Lepiej aby byli przy Tobie ci, co Cię lubią, czy ci, co szanują, niezależnie czy się z nimi zgadzasz, czy nie, i odwrotnie. Wolisz być miła, czy autentyczna wobec siebie i innych.
DOROSŁOŚĆ to odpowiedzialność stawania za sobą. Niezależnie od tego jaką masz za sobą przeszłość. I kiedy o tym piszę, nie jestem wolna od lęku, sytuacyjnej bezsilności. Tracę nadzieję, chowam urazę, biorę winę na siebie. Przychodzą jednak takie momenty, kiedy z tego snu się budzę i orientuję się, co sama sobie zrobiłam. Kosztuje mnie dużo wysiłku, aby łapać w tym równowagę, samo jednak to nie przyjdzie. Mogę za to traktować siebie łagodnie, te moje powodzenia i niepowodzenia. To kiedy pamiętam o swojej mocy sprawia, że szybciej orientuję się kiedy ją komuś oddałam. To nie chodzi o to, aby być doskonałą, zawsze taką opanowaną i świadomą. Chodzi o to, aby siebie w tym co nam służy trenować, aż przemieni stare nawyki w nowe. Aż zakliknie i nie będzie już wymagało takiego wysiłku, stanie się naturalne jak jazda na rowerze, która przecież na początku nie była tak oczywiście naturalna. Czy to będzie oznaczało, że wszystko zrobione, że już koniec zmagania się? Nie wiem, możliwe że jak za zakrętem i wtedy nie będzie wiadomo co dalej nas czeka. Od wczoraj słyszę wciąż piosenkę Vaiany i pytam się siebie, tak jak ona zapytała Te Fiti "kim naprawdę jesteś?" po czym przywróciła jej serce, które kiedyś jej skradziono. Być może twoje też zostało skradzione, złamane, potargane. Jakkolwiek jest, udaj się w podróż, daleką czy bliską, pewnie nie łatwą, a może z podmuchem wiatru i odnajdź tę MOC, która jest ŻYCIEM. Zbliż się do siebie, takiej jaka jesteś naprawdę. Tylko Ty możesz to odkryć...
Takie teksty pisze się, po uwolnieniu złości...a może nawet to była Furia ;-)Polecam obejrzeć wspomnianą bajkę! Niezależnie od wieku.
