Z punktu widzenia współczesnej fizyki rzeczywistość składa się z cząstek elementarnych, które nie mają znaczenia jako odrębne całości, lecz należy je pojmować jedynie jako wzajemne powiązania między innymi cząsteczkami. Nie są to więc „rzeczy” w znaczeniu czegoś wyodrębnionego i stałego, a raczej relacje i związki, które są zmienne, nietrwałe i które można opisywać jedynie jako procesy zachodzące z określonym prawdopodobieństwem. W takim ujęciu, rzeczywistość jawi się jako złożona sieć stosunków i zależności między różnymi częściami ujednoliconej całości.
Na gruncie biologii natomiast problematyczne jest istnienie niezależnego organizmu. Współczesna ekologia opisująca przyrodę w kategoriach relacji i związków podkreśla, że organizmy są systemami otwartymi, które mogą funkcjonować i być rozumiane wyłącznie w odniesieniu do środowiska, z jego ożywioną (inne organizmy) i nieożywioną zawartością.
Integralna struktura rzeczywistości posiada bardzo ważne konsekwencje dla naszego rozumienia miejsca człowieka w świecie, a za tym dla myślenia o istocie pracy z grupą. Naszym zadaniem w tym kontekście jest ponowne odkrycie, że świat jest całością, a my ludzie jesteśmy głęboko powiązani ze wszystkim, co istnieje.
