Inspiracje

Pokora jest dla mnie bardzo bliska pauzie. Wdech i wydech, szacunek dla życia, dla Wielkiej Tajemnicy, też jest tam trochę zachwytu, skromności i łagodności.

Ziemia trzyma przestrzeń dla kwiatów mojego ogrodu. W ciszy ciemności kiełkują, wzrastają, kwitną, a później oddają się Ziemi, by dać miejsce innym.

Proszę ... zamień się ze mną na doświadczenia ... historie ... na życie... Twoje brzmi jakoś tak lżej, łatwiej, ciekawiej ...

Wiele z nas żyje obok naszych ciał. Jakbyśmy mieli niewidzialną powłokę, czy stalowy kokon. Ja tak żyłam. Bez czucia. Bez życia. W ciągłym odrętwieniu i cielesnym letargu. Teraz mnie często mijają udręczone ciała z udręczonymi duszami.

Gdy kochasz życie, wtedy kochasz każdy jego aspekt. Zauważasz, że wszystko jest po coś. Nie ma jednego bez drugiego.

Trąbią naokoło, że sobą trzeba być, pasje odnajdywać, rozwijać się żeby szczęśliwiej mieć.

Marzenia mogą odciągać od obfitości w tu i teraz. Mogą zamykać przed nami drzwi możliwości. Marzysz o czymś, czego nie masz, czego Ci brakuje, co ma Ciebie uczynić szczęśliwym. Gdzieś będzie lepiej, smakowiciej, przyjemniej, bezpieczniej.

Świat się znowu rozpędza. Ludzie w galeriach handlowych krzątają się jak w ulu. Na ulicach korki. Telefon dzwoni coraz częściej. A ja tęsknię za ciszą, bezruchem, byciem.

Już stoiska w warzywniakach uginają się od truskawek...