Ciało stanowi fundament naszej świadomości i bezpośrednio odnosi nas do materialnego wymiaru życia jako całości. To poprzez ciało jesteśmy powiązani z glebą, powietrzem, wodą, roślinami, zwierzętami – z całym światem. Integracja na poziomie ciała jest zatem źródłem wrodzonej lekkości i radości życia. Człowiek, u którego taka jedność istnieje doświadcza harmonii wewnętrznej i harmonii z całym światem. Może w pełni doświadczać fali pobudzenia zdolnej przebiegać przez całe jego ciało – od stóp do głowy. Energia życiowa, która swobodnie i bez przeszkód przepływa przez ciało manifestuje się w gracji ruchów, bystrości spojrzenia, zdrowym kolorze skóry, czy pełnym, dźwięcznym głosie. Taki wymiar własnej cielesności wyraża się również w przekonaniu, że jest się swoim ciałem, a nie, że się posiada ciało.
Wielu z nas uważa, że raczej posiada ciało, niż nim jest, co świadczy o braku pełnej integracji z własną cielesnością. Traktowanie ciała jako czegoś obcego lub jak maszyny może być uwarunkowane różnego rodzaju zranieniami pojawiającymi się na wczesnych etapach rozwoju. Również przekaz kulturowy dzisiejszego świata nie sprzyja pełnej integracji z ciałem. Ilość zabiegów, modyfikacji i ingerencji w procesy cielesne, z jakimi obecnie mamy do czynienia wskazuje raczej na skłonność do traktowania ciała jako maszyny mającej sprostać coraz wyższym wymaganiom niż jako żywego i doskonałego wymiaru naszej osoby. Ciała poddawane są olbrzymiej presji (jak w sporcie) lub najzwyczajniej ignorowane, jak w przypadku niedostatecznej ilości snu, odpoczynku, ruchu, czy właściwego pożywienia. Wydaje się, że współczesny człowiek lokuje się gdzieś w obszarze głowy identyfikując się niemal wyłącznie ze swymi funkcjami poznawczymi, co dramatycznie wpływa na jakość życia. W takich warunkach energia, która w naturalnym stanie swobodnie przepływa przez ciało zostaje zatrzymywana nieświadomie w blokach mięśniowych.
Przekraczanie oddzielenia od ciała jest jednym z podstawowych celów rozwoju osobistego.
