Pamięć jest tylko funkcją wyobraźni. Wyobraźnia jest tym jedynym miejscem, z którym czujemy się związani, którego możemy być pewni, że tu właśnie żyjemy. I także umierając, w niej umieramy."
Wiesław Myśliwski – Traktat o łuskaniu fasoli
Wyobraźnia jest naszym, czyli ludzkim największym skarbem, jest darem, który otrzymaliśmy od życia.
Jest czymś większym od miłości, bo ta jest źródłem energii, która znajduje swe ujście w wolności. Wyobraźnia pozwala człowiekowi tworzyć, zdobywać cele, analizować i interpretować rzeczywistość. Pozwala zobaczyć siebie z innej perspektywy, czyli tam, gdzie człowiek jest naprawdę, gdzie sięga jego wola, a nie tylko tam, gdzie znajduje się jego ciało. Somatyczny aspekt człowieka jest ważny, bo opakowanie przecież może przyciągać lub odpychać. Jednak to wyobraźnia czyni człowieka jednostką. Sprawia, że możemy być kimś, kim chcemy, kimś, kto odróżnia nas od tłumu. Wyobraźnia daje nam poczucie spełnienia, dzięki niej mamy satysfakcję z tego, co zrobiliśmy i co określa nasze jestestwo.
Wyobraźnia sprawia, że chcemy być lepsi, mądrzejsi, piękniejsi itd. Wyobraźnia sprawia, że świat nie jest tylko naturą, ale i kulturą. Wyobraźnia to zdolność tworzenia.
Pozwala nam stworzyć samego siebie, bo przecież nikt inny, ale my sami możemy, ba! nawet musimy stwarzać siebie innymi niż jesteśmy w chwili urodzenia. Jeśli tylko nasze zdrowie pozawala na samokreację, samoistnie chodząc w świat, tworzymy naszą przyszłość, a zatem wszystko, co wokół nas. Bo przecież dla nas samych jesteśmy centrum świata. I nie ma to nic wspólnego z egoizmem czy megalomanią. Konieczne jest uświadomienie sobie, że "JA" to "DLA MNIE" środek świata choć nie cały świat. Bardzo potrzebna jest nam samoświadomość własnego istnienia i tym samym własnych potrzeb. Tą podstawową naszą ludzką potrzebą jest rozwinięcie skrzydeł, czyli wzbicie się nad codzienność, nad to, co nas przytłacza i dostrzeżenie samego siebie z perspektywy kogoś innego. Ten ktoś, czyli właśnie ja sam, musi zobaczyć siebie w pełni. A oznacza to ze wszystkimi swoimi potrzebami. Często wartościując, odkładamy na bok nasze potrzeby. Uznajemy, że są przecież rzeczy ważniejsze. Ale czy to nie jest tak jak z instrukcją w samolocie. Kiedy spadają maski z tlenem, opiekun najpierw zakłada maskę sobie, a potem dziecku. Inaczej nie będzie w stanie pomóc ani sobie, ani temu, kto tej pomocy potrzebuje. czy więc nie będziemy bardziej twórczy, nie będziemy bardziej pomocni innym, kiedy zadbamy o siebie samych? Wyobraźnia jest tą perspektywą, w której widzimy siebie samych lepiej i dokładniej, kiedy dostrzegamy swoje wewnętrzne dziecko, którym przecież musimy się opiekować.
To może niełatwe pozwolić sobie na zdrowy egoizm. Taki stan, kiedy dbam o siebie z najwyższą uwagą, bo tylko ja jestem w stanie usłyszeć swój wewnętrzny głos. Może czasem jest to płacz, może pisk rozpaczy, może krzyk radości. Ale tylko ja wiem, co jest mi potrzebne, jakie go rodzaju "paliwa" potrzebuje w tym momencie moje ciało, moja dusza, czy mój duch.
Pamiętajmy, że wyobraźnia jest naszym miejscem, naszą przestrzenią, w której dojrzewamy, w której tworzymy, w której żyjemy na miarę naszych potrzeb i naszych możliwości, a w końcu w tej przestrzeni umieramy, to znaczy odchodzimy w inną wyobraźnię, inną przestrzeń, w której znowu rozwijamy skrzydła, by latać.
