Umysł jest niejako wyłączany, chwila po chwili, pędzący świat nazwie to stratą czasu czy nudą, ale dla tych, którzy praktykują uważność, co ja potwierdzam, są to chwile, w których zaczynamy widzieć to, co jest naprawdę, czuć, że żyjemy, odbudowujemy swoją wrażliwość, a działania płynące z uważności chwili obecnej, a nie skrupulatnego planu, są efektywne, i „trafione”, pozbawione wysiłku, jakby „naturalne”. Nie ma już reagowania – w chwili obecnej jest działanie. Coś jak kot widzący mysz. W danej chwili, nie musi myśleć co ma robić, z doświadczenia chwili robi to, co robi, to co ma być zrobione. Kot to „wie”. Człowiek też „to wie”, o ile oczyści umysł i będzie uważnie obecny w danej chwili. Zawsze dzieje się to co ma się dziać. Wzrasta zaufanie do siebie i ma się odczucie „prowadzenia”. Tak, uważność jest Wyborem, Podróżą, Drogą, Życiem. Gdzie nie ma pośpiechu i oczekiwań, stąd też znika stres i okazuje się, że wiele przytłaczających doświadczeń, było tylko tworami umysłu. Niezwykłe jest też to, że w uważności chwili obecnej, gdy umysł jest „czysty”, może wypłynąć z nas nieograniczony potencjał i kreatywność, nieograniczany przez błędne przekonania i inne skrypty myślowe… Oczywiście myśli też są poddane obserwacji, ale zawsze bez „myślowej” oceny ich zasadności i kategoryzowania dobre – złe. Uważność jest umiejętnością i jak każdą umiejętność można ją wyćwiczyć i uczynić „stylem życia”, życia wartego przeżycia, świadomego, bogatego, ekscytującego, pełnego. Nie jest ona więc „objawowym” szybkim lekiem na stres i monotonię, ale jest początkiem głębokiej przemiany i odkrywania własnej niepowtarzalnej drogi. Nie jest sposobem na życie ani celem. Jest życiem własnym Życiem. Kreowaniem go chwila po chwili.
Od lat trwają badania naukowe dotyczące uważności, mindfulness, dużo już wiemy na jej temat. W wielu krajach zachodnich praktyka uważności stała się elementem terapii w klinikach leczenia depresji, nerwic, uzależnień, a także szpitalach ogólnodostępnych. Badania bowiem dowiodły jej „leczniczego” wpływu na funkcjonowanie człowieka, na jego lepsze radzenie sobie ze stresem, przeciążeniami. Co „mądrzejsze” kraje wprowadzają zajęcia uważności w placówkach oświatowych, a standardem są w szanujących się instytucjach państwowych, uczelniach wyższych i koncernach.
Pędząca cywilizacja bowiem „wpuściła ludzi w maliny” swym pędem i pożądliwością sukcesu, „lepszości”. A ludzie zaczęli „tracić życie”, dany im czas – w imię lepszej przyszłości… z myślami: „jak tylko zrobię to i to, jak tylko będę taki i taki” będę szczęśliwy… Zoong. Takie funkcjonowanie nie ma końca, gdyż pęd do szczęścia i czegokolwiek, musi założyć, że póki go nie osiągniesz, szczęśliwy nie będziesz. A droga i czas „do osiągnięcia” jest już przecież życiem, które trwa w tu i teraz. I tak mija życie na dążeniu… a potem ludzie budzą się (albo i nie), z ręką w nocniku i pytaniem, a gdzie moje życie?
W Pracowni Droga Do Domu w Sosnowcu, w lutym odbył się warsztat uważności dla rodziców i dzieci. Pokazał też jak ogromna jest tęsknota „do świadomego życia”. Znalezienia miejsca i czasu, własnej „pustyni i oazy” w miejskim pędzie.
W Pracowni Droga Domu powstała przestrzeń do ćwiczenia uważności, zarówno tej „w bezruchu” jak i „uważności w ruchu”. Ta druga jest mi szczególnie bliska, gdyż pozwala „przy okazji” uwolnić z ciała nagromadzone napięcia, oraz „wypowiedzieć” mu to, co nie zostało przez świadomy umysł zarejestrowane ani tym bardziej wyrażone.
Zapraszam tym samym do Pracowni na regularne warsztaty uważności – Pustynia i oaza w mieście.
